گذر
چهارشنبه صبح بود که گوشیم زنگ خورد نگاه کردم کد تهران افتاده بود..زمان و روزش به نتایج داوری مسابقه نقاشی ایبیلمپیک فرانسه می خورد اما خب ته دلم فکر نمی کردم که من جزء برگزیده ها باشم که بخوان بام تماس بگیرن..اوووو من کجا و انتخاب شدن از این همه ماهر کجا!! بعضیها تحصیلات دانشگاهی هنری دارن بعضیها تنها کاری که در زندگیشون کردن فقط و فقط نقاشی بوده بعضیها از تو شکم مادرشون نقاش بودن و نقاشی می کشیدن و الان کلی حرفه ایی هستنو حرفی برای گفتن دارن اما من جز هیچ کدومشون نبودم واقعا..کسی بودم که فقط علاقه داشتم و دارم و گاهی گوشه ی بقیه ی کارهام نقاشی می کشیدم یا شایدم فقط برای داشتن حس خوب نقاشی می کردم نه بیشتر..
نمی دونم چی شد و نه شد که نقاشیم انتخاب شده بود خودم که پشت تلفن حس کردم حسینی بای بام تماس گرفته رتبه یک کنکور شدم اینقدر ذوق زده شدمممم 😀 خلاصه گفتن که جمعه صبح باید بیام تهران آزمون بدم، آزمونم که خوب نشد ولی یکی از بهتررین سفرهایی بود که داشتم ..پُر از تجربه های خوب و قشنگ و تازه..دیدن دوستای خیلی خیلی خوووب :inlove:
26 آبان 1394 در 23:24
سلام
اگه این نقاشیتون بوده ، برای یک نفر که نمی تونه راه بره کلی حرف و آرزو توش هست! یک بازی کامپیوتری بود که کاراکترش یک سرباز جنگ جهانی بود موقع راه رفتن رد پاش روی برف ها می افتاد! اونقد خوشم می آمد، فکر کنم نصف بیشتر بازی را صرف راه رفتن روی برف و دیدن رد پایی که هرگز نداشته ام می گذشت!!!!!
از نداشتن پا ناراحت نیستم ، ناراحتم از بعضی حسایی که هرگز نمی تونم تو زندگیم تجربه کنم! در مجموع ایدتون جالبه.
27 آبان 1394 در 18:55
سلام بماند گرامی!
میشه بپرسم به نظرتون چه حرف و آرزویی تو نقاشی هست؟
ممنونم:)
27 آبان 1394 در 19:21
سلام
تو مثالی که عرض کردم شاید روشن باشه، همیشه دوست داشتم رد پایم را رو زمین یا مثلاً رو برفها ببینم! یا راه برم و صدای تق تق کفش هام را بشنوم. یا رو برگ های خشک پاییز راه برم و خش خش برگ ها را زیر پام احساس کنم! شاید خنده دار باشه ولی برای کسی که هیچ وقت راه نرفته حتی یک قدم! خیلی حرف و آرزو و حس های خوب می تونه براش داشته باشه.شاید براتون خنده دار باشه ولی به کسانی که دستاشون را می ذارند تو جیبشون و تو خیابون راه می رن حسودیم میشه!!!
ولی خب علیرغم اینا خوب که فکر می کنم می بینم معلولیت یک سری دست آوردها و موقعیت هایی برام بوجود آورده و واقعیت هایی برام آشکار شده که افراد سالم بهش فکر هم نمی کنند.