من و نخاع

پنجره های ماشین رو کشیدیم پایین..هوا بهاریه و دو طرف جاده سبز..ماشین صندوق نداره ویلچرو گذاشتیم صندلی عقب..همایون شجریان میخونه.. من و رضوان دو تایی میخونیم و به گندمزار سبز دو طرف جاده نگاه می کنیم و برای چوپانها بوق می زنیم، تو برهوت جاده جیغ می زنیم، می خندیم، براش چای میریزم، عطر چای میپیچه تو ماشین..میگم چه خوبه تجربه ی سفر با ماشین و استان گردی با دوست..بهش میگم یادته چند سال پیش ویولت اروپا گردی کرد..دو نفره با دوستش..میگه : آره …میگم یادته که همسفرش هم ویلچرنشین بود..میگه جدی؟ میگم آره تازه ویولت که سوار ماشین می شد ویلچرشو میذاشت تو ماشین و همسفرش بعد از اینکه خودشم پشت فرمون می نشست ویلچر خودشو می ذاشت اینجا….
میگه : پایه ایی بزنیم تو دل گندمزار..مِن مِن می کنمو می گم : می دونی دوست دارم ولی….
میگه : ولی چی؟
میگم : ولی کاش میشد تا آخر گندمزارو دوتایی می دویدیم..نه؟..اینجوری حال نمی ده
میگه : با ویلچر رفتن هم وسط گندمزار یه تجربه ست و میزنه کنار جاده..
میگم : میتونی ویلچیرو در بیاری..خسته ت کردم حسابی امروز
میگه : همسفر ویولت دو تا ویلچر میذاشت و در میورد داد می زنه و میگه من یه دونه نمی تونم؟
میگم : این حضور بعضی همسفرها توی زندگی، یه نشونه ست!..اینکه یادت بمونه همیشه، که تو هم آدم خوش شانسی هستی مونا..

___________
*اینجا جاده ی اهواز-شوشتر و مقصد ما گتوند شوشتر، مزار زنده یاد شاعر، دکتر قیصر امین پور…

نوشته شده در سه‌شنبه 11 اسفند 1394 در 01:10 و در دسته‌ی دسته‌بندی نشده. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک. می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید٬ یا بازتاب بفرستید از سایت خودتان.