می دونی کاشکی می شد خونه رو به قد آغوش آدم بسازن که بعد از دوری و دلتنگی، و سرخوشی و خوشحالی از دیدنش…لحظه ی وصال، بغلش بگیری فشارش بدی و بگی چقدر از دیدنت خوشحالم بگی خدارو شکر که هستی بالا سرمون، خدا رو شکر امنی…می دونی خونه رو باید بغل کرد باید بهش گفت دوستت دارم بوس بوس…
نوشته شده در شنبه 17 مهر 1395 در 22:16 و در دستهی دستهبندی نشده.
میتوانید دیدگاههای این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک.
میتوانید دیدگاهتان را بنویسید٬ یا بازتاب بفرستید از سایت خودتان.