من و نخاع

ماهی کوچک دچار آبی بی کران بود ..آرزویش همه این بود که روزی به دریا برسد و هزار و یک گره ی آن را باز کند و چه سخت است وقتی که ماهی کوچک عاشق شود؛ عاشق دریای بزرگ …

ماهی همیشه و همه جا دنبال دریا می گشت اما پیدایش نمی کرد..هر روز و هر شب می رفت اما به دریا نمی رسید..کجا بود این دریای مرموز گمشده ی پنهان که هرچه بیشتر می گشت، گم تر می شد و هرچه که می رفت، دورتر..
ماهی مدام می گریست؛ از دوری و از دلتنگی و در اشک و دلتنگی اش غوطه می خورد .
همیشه با خود می گفت:
این جا سرزمین اشک ها ست..
اشک عاشقانی که پیش از من گریسته اند چون هیچ وقت دریا را ندیدند و فکر می کرد شاید جایی دور از این قطره های شور حزن انگیز دریا منتظر است .

ماهی یک عمر گریست و در اشک های خود غرق شد و مرد، اما هیچ وقت نفهمید که دریا همان بود که عمری در آن غوطه می خورد .

قصه که به این جا رسید ، آدمی گفت :
– ماهی در آب بود و نمی دانست.
شاید آدمی هم با خدا ست و نمی داند
و شاید آن دوری که عمری از آن دم زدیم، تنها یک اشتباه باشد.
آن وقت لبخند زد، خوشبختی از راه رسید و بهشت همان دم بر پا شد..

_____________
متن از خانم عرفان نظر آهاری

*با خداییمو نمی دونیم….تنها نیستیم..

نوشته شده در دوشنبه 13 دی 1395 در 22:45 و در دسته‌ی دسته‌بندی نشده. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک. می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید٬ یا بازتاب بفرستید از سایت خودتان.