من و نخاع

۱۱ دیدگاه برای “درخت بودم!”

1. قلم بانو Says:
   29 دی 1395 در 00:23

   سلام…
   نفهمیدم چی شد؟!
2. mona Says:
   2 بهمن 1395 در 16:40

   سلام عزيزم
   براي اينكه هر روز ويلچر رو نبرم و بيارم با حراست محل كار صحبت كردم كه ديگه ويلچرمو بذارم سركار و يه ويلچرم براي خونه گرفتم
   اما نگهبان نميذاره
   زود درو ميبنده دير درو باز ميكنه اذيتم ميكنه خلاصه و من همچنان ويلچر به دوشم
   به روم نميارن ولي خب راننده و داداشم ميدونم تو اين يه ساله سركار واقعا هر روز گذاشتن تو صندوق ماشين و در اوردن اذيتشون كرده… چون من خودم بدون كمك ميشينم تو ماشين ولي ويلچرم كمر اطرافيانو شكسته ديگه 🙁
3. مهرداد زندی Says:
   29 دی 1395 در 18:40

   سلام
   ممنون ک ب یاد ما بودی
   امیدوارم شما و خانواده عالی باشید
   مثل ما
   درخت هم ک بودیم باز ما بودیم ک تبر میخوردیم
4. mona Says:
   2 بهمن 1395 در 16:42

   سلام
   خواهش ميكنم
   ممنونم
   انشاالله
   اينم هست….حكمت خداوند است
5. آیدا Says:
   30 دی 1395 در 12:42

   انگار ویلچر تو هم مثل دستگاه ساکشن من بمب داره!
   این نیز می گذرد… اما رد پاش روی دل جا می مونه 🙁
6. mona Says:
   2 بهمن 1395 در 16:44

   اره بمب داره..
   ولي بيشتر به خاطر حوصله و انگيزه نداشتن براي يه مسئوليته
   اوهوم 🙁
7. علی امین زاده Says:
   2 بهمن 1395 در 14:50

   دلم گرفت.
8. همسر سید علی Says:
   17 بهمن 1395 در 16:04

   یعنی دلم خواست پاشم بیام اونجا ، شترق بزنم نگهبانه بچسبه به دیوارها …
   الان رئیس اداره اتون اجازه این کار رو داده ؟ بعد نگهبانه نمیزاره ؟
   یه ویلچر گذاشتن که دیگه این حرفها رو نداره که ، عجب آدمهایی ان ها …
   ای بابا … به قول خودت این نیز بگذرد 🙂
9. mona Says:
   20 بهمن 1395 در 22:47

   بله این نیز بگذرد…
10. همسر سید علی Says:
    17 بهمن 1395 در 16:06

    بعدشم من دوست نداشتم درخت بودی، چون اونطوری دیگه مونای مقاوم و دوست داشتنی نداشتم که هی بیام وبلاگش، مطالبش رو بخونم هی انرژی بگیرم و تحسینش کنم که 🙂
11. mona Says:
    20 بهمن 1395 در 22:48

    متن هام رو می سپردم به نسیم تا به گوشت بشنوی اگر درخت بودم…. 🙂

دیدگاهی بنویسید