من و نخاع

وقتهايى كه تهرانم يه حس خوبى در من هست
انگار به همه ى اونايى كه دوستشون دارم نزديكم
حتى كسانى كه در شهرها و كشورهاى ديگه هستن يه حس نزديكى خاصى دارم يه دلآرامى و بيقرارى توأم كه خيلى شيرين و دوست داشتنى هست برام
حتى اگر نبينمشون
حتى اگر صداشونم نشنوم
نشستن پاى ديوار پنجره ايى خونه و نگاه كردن به شهر و خونه ها منو پرت مى كنه توى يه عالمه خاطره خوب خوب خوب……..

نوشته شده در سه‌شنبه 22 تیر 1400 در 07:22 و در دسته‌ی دسته‌بندی نشده. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک. می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید٬ یا بازتاب بفرستید از سایت خودتان.