من و نخاع

“سلام و تحيت و نور”
اينجورى بهم سلام كرد…

امروز با شركت توى مراسمى بعضى از فاميل رو كه چندين سال نديده بودم، ديدم
يكى اومد رو به روم خودش رو هم قد ويلچر كرد(برام جالبه اين سطح از درك) تا رو در رو باشيم بعد تو چشمام نگاه كرد گفت خيلى خوشگل تر و زيبا تر از قبل شدى… معنوى شدى… نگات مى كنم آرامش مى گيرم..

ديشب هى تو دلم مى گفتم اين همه ادامه براى چى؟، صبح سر كار ديدم يكى از حسن يوسف ها گل داده..مردم از خوشحالى اين ادامه..

من بازم ادامه مى دم.. قول

به مهدى مى گم وقتى خسته ايي نمى تونى راه برى چه جوريه؟ نمى تونم بفهممش!!
بش مى گم من اگر پا داشتم هيچ وقت نمى گفتم خسته هستم براى هر كارى كه بود و بايستى انجامش بدم محكم قدم بر مى داشتم بى خستگى
مى گه ديدى وقتى بت مى گم سرم داره مى تركه از درس خوندن بيا سرمو ماساژ بده مى گى دستام خسته ست نمى تونم و اله و بله، پاها هم همونجورى خسته ميشن!
:evilgrin:

داشتم از كنار جا كفشى رد مى شدم كه كفش هاشو ديدم آروم و مهربون نشسته بودن سر جاشون يكهو يه لبخند عميق روى لبم نشست و تو دلم قربون صدقه ى خودش و كفشاش رفتم…
تو همه ايى همه

اگر بد بودم خدا منو ببخشه..

چقدر عجيبه كه دلم ديگه برات تنگ نميشه..

قاصدكى و مى خواى پرواز كنى اما…
تو تار عنكبوت گير مى كنى…