که هست..که دارمش..
گاهی هم لازمه بدون هیچ حرفی فقط سرت رو بگیری بالا.. اونقدری بالا که تمام صورتت مماس آسمون بشه…آروم و بدون نگرانی بگی، خداااا……مهربونم…تو برام خدایی کن…خدایی کن خدای مهربونم…بغضم که داشتی…باشه…نگهش دار پیش خودت، با سر بالا با شونه های صاف ….با بزرگی انسان بودنت از خودش حضورش رو بخواه…و شک نکن شک نکن خالق این موجودیت بی کران مسئول تر، دقیق تر و لطیف تر از تمام تفکرات ماست شک نکن که هست که میبینه که تکیه کردنت به اون درست ترین راه برای رفتنه…
من دلم بگیره جایی جز گوشه اتاقم و قرآنم رو تو بغلم گرفتن و سر به سوی وجودش بلند کردن ندارم..ثابتم کرده نه یک بار نه یک جا ….همیشه، همه جا…
ثابتم کرده که هست که هست..
29 اردیبهشت 1396 در 23:52
همیشه خدایی هست که داشتنش جبران همه‌ی نداشته هاست.
درود به مونا خانوم، خوب و سلامت هستی
میدونی این حرفات منو یاد این جمله‌ای که نوشتم انداخت
و یاد انسانی که اینو باور داشت و باورش کردم
میدونی مونا وقتی مشکلات و سختی‌های بزرگی در زندگی ما وجود داره
اون وقت به فکر فرو میریم
که چرا این مشکل هست و کی میتونه حلش کنه ؟
و کم کم متوجه میشیم که ربطی به آدما نداره و ازشون کاری ساخته نیست.
و حس میکنیم این چیزیه که خودا خاسته، و تنها خودش میتونه حلش کنه.
شاید حکمت وجود این مشکل رو درک نکنیم
شاید با خودا حرفمون بشه که چرا
آره شاید کم بیاریم
ولی آخرش میگیم
اصن هر چی که تو دوست داشته باشی
راضی‌ام به رضای تو
—
چقد خوبه که دوستی مثه تو دارم
چقد خوبه که همیشه دوسد دارم
:rose:
31 اردیبهشت 1396 در 08:42
:rose: :rose: :rose: :rose: :rose:
3 خرداد 1396 در 07:32
چقدر امروز به همچین دل نوشته ای احتیاج داشتم! الهی خوش باشی
3 خرداد 1396 در 07:38
خدا رو شکر
شما هم همینطور 🙂 :rose: :heart: