من و نخاع

خیلى ناراحتم زدم تو ذوقشون…. اون لحظه که پریدم تو حرفاشون و گفتم نمى خوام دیگه و ایشون سکوت کردن؛ اون مکثشون، موقعى که حرف دلم رو بهشون گفتم تا ابد تو خاطرم مى مونه…چون من قلبم کوچکتر از اینه که بزنم تو ذوق و مهربونى کسى؛ ولى من حداقل الآن، دیگه نمى خوام وقت و زندگیم و قلبم رو مثل هفت، هشت سال گذشته صرف چیزى کنم که خیلى با امید و اعتقاد راسخ، براش وقت گذاشتم و نتیجه ایى که ازش مى خواستم رو نگرفتم..

نوشته شده در یکشنبه 21 آبان 1402 در 05:12 و در دسته‌ی دسته‌بندی نشده. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک. می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید٬ یا بازتاب بفرستید از سایت خودتان.