من و نخاع

“به نام هستی بخش هستی”
سلام…فکر کنم قبل از هر چیز باید یه کوچولو از خودم بگم !!
مونا هستم …متولد آذر 67…میشه 21 سال…
در سال 1375 بر اثر اشتباهی که پزشک حین جراحی بر روی t6 مرتکب شد دچار ضایعه ی نخاعی شدم…و با فیزیوتراپی بی وقفه و مداوم و بعد از 180 جلسه ( حدود 6 ماه و اندی ) تونستم بشینم و خیلی چیزهای از دست رفته ام رو دوباره به دست بیارم …تنها چیزی که بعد از گذشت سالها برنگشت حرکته پاهام بود…
سالهاست که مهمونه صندلی چرخدار هستم … و در کنارش تلخی ها و شادی های فراوونی رو تجربه کردم…
حرف اول رو در زندگی من امید می زنه … امید به زندگی و زنده بودن….امید به بد نبودن …..و امید به عاشق شدن به تمام معنا…
سعی می کنم که نقاش دفتر زندگیم باشم و ورق به ورقه دفترمو با قشنگ ترین و خوش رنگ ترین رنگهای بودن با اعتماد به نفس و روحیه ای مقاوم رنگ بزنم…!!
هدفم از ساخته وبلاگ این بود که هم به کسانی که شرایطه منو دارن و هم به آدمای سالمی که دغدغه های و مشکلات خاصه خودشونو دارن بگم که با امید و تلاش برای بودن :
می شه محدودیت ها رو شکست
می شه لذت زندگی و زنده بودن رو چشید
و می شه عاشقانه و با گذشت نفس کشید…
در ضمن تو وبلاگم اول از گذشتم می گم …از گذشته ی پر فراز و نشیب…. از زندگیه گذشته تا به امروز …
و سعی می کنم بعد از رسیدن به امروز خاطراته روزمره ام رو به تصویر بکشم…خاطراتی که مملو از انواع برخوردها ، نگاهها، سخن ها ، نکته ها و درسهاییست از زندگی….