من و نخاع

تنها حسن و لذتى که اینجا برام داشته، نفس کشیدن تو اکسیژن خالص و هواى خوبه… فقط همین…

کاشکى تو رو هم داشتم..

اینکه همنشین، هم صحبت، دوست و رفیقت کى باشه، تو زندگى خیلى مهمه.. اگر کنترل شده و شبیه و هم کلام نباشه، یهو به خودت میاى میبینى همه چیت تغییر کرده و دیگه اونى که بودى نیستى.. و این رو چندین باره حس کردم تو زندگى در یه کشور دیگه… دلم نمى خواد خودم نباشم.. خودم مگه چشه که بخوام تغییر کنه…؟

______________
* وى جلوى آیینه لپ خودش رو مى کشه :)))

** خداى مهربونم.. خودت، دست من رو بذار تو دست بنده هاى خوبت…

بهار دلها و بهار طبیعت مبارک..

اون لحظه که سه نفر ویلچرم رو هل مى دادن و هى به هم دیگه مى گفتن اگر خسته شدى بدش به من… اون لحظه خیلى قلبم شکست… نمى تونم اصلا حس و حالم رو توصیف کنم…

بعد از سه ماه زندگى سخت، دو روزه حس مى کنم که تو زندگیم گشایش شده.. این تجربه ى سه ماه سخت وابستگى و حبس خانگى در غربت، یه تجربه ى عجیبى بود.. شاید باید تجربه مى کردم تا به یه درک و همدلى برسم…شاید باید تجربه مى کردم تا دلم روشن تر بشه… مهربون تر بشم.. شکرگزار تر بشم..

_____________
* بعد تو عمراً دیگه اعتقاد ندارم به عشق…..

این که وسط این همه بالا و پایین زندگى و بدو بدوهاش از اولین سبزه ى زندگیم که قراره بذارم روى اولین سفره ى هفت سین خونه ى خودم، اینجورى با عشق مراقبت مى کنم؛ بهم حس خیلى خوبى مى ده..

امیدوارم زندگیهامون با همه سختى ها و رنج ها، سبز سبز سبز باشه