من و نخاع

براى من يكى يه چيزى بيشتر از چهار تا جمله و حرف و خاطره ست
يه چيزى كه وقتى يادت مياد سر تا سر دلت عشق ميشه
يه قسمتى از وجودت
شايد بش بگيم روح
اون قسمت از لطافت روحت كه فقط ميتونه يه جاهايى مصرف بشه اون قسمت از احساسات كه هر چى بيشتر و با ارزش تر هديه بديش بيشتر مياد جاش و اصلا قانونش اينه
براى من اينه
شايد براى همينه كه قانون جهان فرشته هايى رو روياوار ميذاره سر راهم..فرشته هايى كه روياوار خوبند..روياوار مهر از نگاهشون ميباره…رويا وار دستمو مى گيرن..روياوار دلمو آررم مى كنن…
اون اتفاقى كه منو شاد ميكنه و به وجد مياره سادگيشه..
اونجايى كه بتونى روحت رو تقسيم كنى و به تصوير بكشى
انگار بايد عشق رو خوب بخونى بايد عشق رو خوب بلد باشى بايد عشق ملكه ى ذهنت باشه….
انگار براى هر كلمه بايد بگى خداروشكر براي هر پلك زدن…براى اين عشق بايد بگى خداي مهربونم شكرت

اينم پيغام خدا از شبكه ى يك، تو دل تاريكى و از صفحه ى تلويزيون اتاقم :heart:

فسقلی با مامان و باباش اومده دانشگاه..مامان دستپاچه ست تند تند داره تایپ می کنه و بابا داره مامانو راهنمایی می کنه بعد این فسقلی با دکمه های پیرهن سورمه ایی بابا بازی می کنه انگاری داره از آسمون ستاره میچینه و بلند بلند می خونه قاااااااا قا قا اِ دِ و اینجا رو گذاشته رو سرش
دِ آخه تو چی میگی جوجه؟
صداش سکوت رو شکسته و حس تازه ایی داده به اینجا و منو اورده رو فُرم، توی دلم میگم ای دخمله که گوشواره هات از دور داره برق میزنه بیا و برام هر روز آواز بخون…

دارم از اولين صبحه خونه مشترك حرف ميزنم.. از چاي شیرینو و نیمروی عسلی صبحگاهي از پرده و پنجره و باد اول مهر ماه توی خونه.. و صدای چکاوک ها که دور و نزدیک میشن…از لمس دست و حال مشترك نگاه… از حضور از عمق وجود از ماه از بارون از خدااا.. دارم از يه نوشته كوچيك روي آينه ی اتاق حرف ميزنم از سااال ها حرف براي گفتن از كتاب هاي خونده مشترك و از ظرف انار… و خرمالوهای بهشتی توی کاسه مسی و یه دسته گله نرگس به چه بزرگی و خوشبویی.. از تکیه به در تا وقت رسيدن..نگاه کردن و خندیدن چشمات.. دارم از عطر غذاي خونه حرف ميزنم از جلز و ولز پیازهای سرخ شده برای اولین آش رشته ی خونه تو کاسه ی گل گلی..از رفتن و رسيدن از چسبوندن اولين عكس ها توي البوم از نوشته هاي كنارشون و شنیدن دوستت دارم ها با صدای تو .. از رنگ مورد علاقه و ديوار خونه.. از گلخونه ی كوچيكو پیچک هایی که از دیوارهای آبیش بالا رفتن تا کجا… از شمعدونی های توی راه پله مثه خونه ی شهرزاد و از آرامش بي صداي خونه… از همصحبتي كه خستگيت و دردت، از وصلش فراموشت ميشه..از قفل هایی که تا ابد بسته میشن روی همین حفاظ فولادی دریاچه ی نقره ایی..اسم من اسم تو..خیال خیال خیال
خیال باید ایرونی باشه اصیل باشه خیال باید مثل فرش کاشان پر از نقش و نگار دل باشه حتی کنار دریاچه ی ماچ سی هانوفر..عروس و دومادهایی که میرفتن و میومدن تا دریاچه ی نقره ایی که قفل هاشونو ببندن و من غرق خیااااال تا ابرهای دور و لبخندم رو که از شال گردنه پیچیده شده دور صورتم در اوردم و به دوربین دایی خندیدم.. خندیدم به خیال هایی که می رفتنو میومدن حتی به این ویلچر این یاره قدیمی..صدای دیلینگ دیلنگ موبایلم که اس ام اس اومد..یعنی کی میتونه باشه؟ من اینجا تو هانوفر کنار دریاچه ی نقره ایی؟ و ایرانسلی که حالا شده آلمان سل..
واریز گروهی حقوق..بیشتر تر خندیدم..چه حال خوبی..ها مونا مشکوکی های فامیل شروع شد برای خوشحالی های پنهانی از اس ام اس دریافت حقوق..!! با این همه خیال شبیه عاشق هایی شده بودم که از اس ام اس یار ذوق مرگ میشن، میدونم خودم..دلم بابام و مامانمو خواست همون موقع..که بگم این حس خوب همش برای شما..شما که منو به اینجا رسوندین.. :heart:

__________
*عروس دوماد آلمانی و ماشین عروس آلمانی هم دیدم به پای ایرونیش نمیرسن ولی خوشبخت بشن الهی
موبایلم تو این سفر اصلا همراهی نکرد یه چهار تا عکس خوشگل بگیرم

** بيايد برای حاله خوبه دل هم “حمد” بخونيم…باشه؟

گاهی هم لازمه بدون هیچ حرفی فقط سرت رو بگیری بالا.. اونقدری بالا که تمام صورتت مماس آسمون بشه…آروم و بدون نگرانی بگی، خداااا……مهربونم…تو برام خدایی کن…خدایی کن خدای مهربونم…بغضم که داشتی…باشه…نگهش دار پیش خودت، با سر بالا با شونه های صاف ….با بزرگی انسان بودنت از خودش حضورش رو بخواه…و شک نکن شک نکن خالق این موجودیت بی کران مسئول تر، دقیق تر و لطیف تر از تمام تفکرات ماست شک نکن که هست که میبینه که تکیه کردنت به اون درست ترین راه برای رفتنه…

من دلم بگیره جایی جز گوشه اتاقم و قرآنم رو تو بغلم گرفتن و سر به سوی وجودش بلند کردن ندارم..ثابتم کرده نه یک بار نه یک جا ….همیشه، همه جا…
ثابتم کرده که هست که هست..

و من شدم آفتابگردان كوچكى كه هر صبح براى طلوع آفتاب دعا مى كرد
آفتابگردان تو بودن بزرگترين خوشبختى من بود……

خداوندا خيلى دوستت دارم :heart:

در مورد این ویدیو که در رسانه پخش شد (ازدواج مرد غیرمعلول با زن دارای معلولیت)
من هم خوشحال میشوم از پیوند و شادی دو نفر اما تماشای این خبر، بند بند وجودم را به درد می آورد؛ از تحقیر نامحسوس و محسوسی که در هر صحنۀ این ویدیو هست… از بغل زدنِ دختر معلول تا حرفهای مادر داماد خطاب به پسرش: “این دختر را مادرش تر و خشک میکنه… میتونی همه کارها رو انجام بدی؟”، تا از راه رسیدن اسب سپید خوشبختی و شازده ای که دلدادگی اش به دختری معلول، معادل “ایثار” و “از خودگذشتگی” تلقی میشود و مورد ستایش قرار می گیرد. و بدتر آنکه، حتی دختر معلول نیز خود جزیی از سیستمِ تحقیر علیه خودش شده که در اطرافش حاکم است؛ و به دوربین اجازه میدهد تصویری از شخصی ترین لحظۀ ممکن میان او و همسرش را همگانی کند: آقای داماد، چنان با افتخار عروس خانم را جلوی دوربین روی دست بلند و جابجا میکند که گویی عَلَم انسانیت و جوانمردیش را به همه نشان میدهد.

در فهم هایی از روابط انسانی که متکی بر جسم و البته جسم کامل و “بدون نقص” است، رویکرد عاشقانۀ افراد غیرمعلول به افراد دارای معلولیت چنان بعید به نظر میرسد که اگر کسی وارد رابطه ای عاشقانه با فردی معلول بشود، با ناباوری و تحیر، به شدت مورد ستایش قرار می گیرد و از طرف خداوندگارانِ روی زمین، جایگاهی خاص در بهشت موعود برایش ذخیره می شود. جالب اینکه حتی در همین فرهنگ رایج و از همین زاویه دید، ازدواج زنان غیرمعلول با مردان دارای معلولیت آنقدر ارزشمند تلقی نمی شود که اگر مردی “ایثار” به خرج دهد و با زنی معلول ازدواج کند.

نه فقط معلولیت، بلکه هر شرایطی که هر انسانی را در جزیی ترین امورش به دیگری وابسته کند، به مرور زمان، زمینه های تسلط و برترپنداری حامیان، و کوچک شماریِ حمایت شدگان را فراهم می آورد. افراد دارای معلولیت نیازمند امکاناتی هستند که آنها را تا حد ممکن مستقل کند و شان و شخصیت و حرمت آنها را مثل هر فرد دیگری در جامعه، محترم و محفوظ نگاه دارد.

این ویدیو و بازنمایی رسانه ای معلولیت و زندگی همراه با معلولیت، سرشار است از واقعیت های تلخی که در زندگی خیلی از افراد معلول جریان دارد: “معلولیت” به خودی خود “ضد ارزش” و “امتیاز منفی” تلقی می شود و در نبودن امکانات لازم، توانمندی ها و فعالیت های ضروری برای استقلال نسبی فرد، آوار همۀ برچسب ها و باورها و احساس های غلط را روی فرد معلول می ریزد…

پی نوشت: برای این عروس و داماد زندگی شیرین و خوشبختی ماندگار آرزو دارم. به تصمیم این آقا احترام میگذارم و بنای زیرسوال بردن علاقه و عشق ایشان را ندارم، بلکه منظور، نقد افکار اشتباه نسبت به افراد دارای معلولیت و ازدواج آنها با افراد غیرمعلول، و به خصوص نوع برخورد اطرافیان و همینطور رسانه ها با این نوع رویدادهاست.
_____________________
یادداشتی از دکتر نگین حسینی، روزنامه نگار، فعال حقوق معلولیت
* ازدواج عاشقانه حجت و عاطفه

از ایستگاه مترو اومدم بیرون و راه میرفتیم به سمت جایی که نمی دونستم کجاست فقط میخواستن ببرنم که شهر رو ببینم..شال بزرگ پشمی رو محکم دور خودم بپیچیدم..هوا خیلی سرد بود..تو خیابونا هیچکس نبود..بی روح و آرام…پیچیدیم سمت راست که این صحنه رو دیدم..حس کردم قدم گذاشتم به کارت پستال..یا نقاشی..انگار الان تو نقاشی باشم باورم نمی شد اینها همش طبیعیه..کار خداست..نمی تونم زیباییشو بگم اما خدای بینظیری داریم خدای بینظیری دارم..دلم خواست تا بینهایتش رو بدوم..دویدم..روحم دوید..پرواز کرد تا الَّذي أَحْسَنَ کُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَهُ….

مونا ! تكرار غريبانه ي روزهايت چگونه گذشت
وقتي روشني چشمهايت
در پشت پرده هاي مه آلود اندوه پنهان بود
با من بگو از لحظه لحظه هاي مبهم كودكيت
از تنهايي معصومانه دستهايت
آيا مي داني كه در هجوم دردها و غم هايت
و در گير و دار ملال آور دوران زندگيت
حقيقت زلالي درياچه نقره اي نهفته بود؟
مونا !
اكنون آمده ام تا دستهايت را
به پنجه طلايي خورشيد دوستي بسپاري
در آبي بيكران مهرباني ها به پرواز درآيي
و اينك مونا شكفتن و سبز شدن در انتظار توست… در انتظار توست..

_________________
*خدایی که آنچه را آفرید زیبا و نیکویش ساخت(سوره سجده آیه 7)
**از وقتی هفته ایی یه بار یا دو هفته ایی یه بار میرم بیرون از خونه طبیعت گردی خیابون گردی حس خیلی خوبی دارم… :heart: :heart: لیمی جونم دختردایی جونم عاشقتم :heart: :heart:

دلت که گرم باشه، غروب جمعه هم روز اول عیده.. میگه یه جوری دوستش داشته باش همیشه، که فکر کنی هر لحظه یکی منتظره از چنگت درش بیاره..اوهوم این مسیر که وقتی از مقصد قشنگ تر باشه، میشه یک عمر توی راه موند و لذتشو برد..اینایی که با دوست داشتنشون، خودت رو بیشتر از قبل دوست داری، اینا رو میشه تو زندگیت نگه داری..این وقتاییکه توی جمع هستی و دورت شلوغه بیشتر دلت واسش تنگ میشه، انگار حضور آدما، یادت میندازه که فقط اونه که به تنهاییت ترجیحش میدی..اینکه بدونه دوستش داری، حق اونه ولی اینکه چقدر دوستش داری چی ؟ نچ حق توئه….اونیکه کنارش هر چند کوتاه، از لحظه هات لذت میبری..این صمیمیتی که با تو دست و پا بودن فرق داره..
این تو که اگه کسی رو دوست داشته باشی همیشه بهانه ایی برای دیدنش پیدا می کنی..حتی اگر حرفی برای گفتن باهاش نداشته باشی..حتی اگر هزارتا درد و غصه داشته باشی و فرصتی نباشه الویت اول و آخرته..اینایی رو که کم میبینی اما همین کم ها خستگیتو در میکنه و تا کمی دیگر روزهارو با حس خوب سپری می کنی..ایناییکه یه جوری خوبن که باعث می شن به تنهاییامون که انقدر دوسشون داریم خیانت کنیم..اینایی که یه جوری خوبن و مهربونن که باید زیر لحظه هایی که باهاشونی کاربن بذاری..اوناییکه که یجوری خواستنین که دوست داری یه دل سیر بغلشون کنی..این لحظه هایی که کنارته و بازم دلت تنگ میشه..ایناییکه یکیو دارن که نگرانشونه قدرشو بدونن و نگران نگرانیاش باشن..
این دوست داشتن فقط یه جمله ست باید یکی رو پیدا کنی که برات از اون معنی بسازه
این خوشبختی که یعنی دلیل خنده هاش باشی…این قشنگترین تصویر دنیا، وقتیکه چشاش می خنده..این حس خوب دوست داشتن که بدون خودخواهیت باشه بدون توقعت باشه، بدون منت باشه.. این لحظه هایی که هم سعی می کنی یادت بیاد چی داشت می گفت. ولی بیشتر از اون یادته چند تا پلک زد، چند بار با نگاهش دلت خندید..این حضور بعضی ها توی زندگی، یه نشونه ست..اینکه یادت بمونه همیشه که تو هم آدم خوش شانسی هستی..این عشق که یعنی: طوری نگاش کنی که انگار آدم قحظه..
این وقتایی که باید دستش رو محکم توی دستت فشار بدی نه واسه اینکه بدونه دوستش داری..واسه اینکه باور کنی حضورش واقعیه و خواب نمیبینی
این دو دست، دو چشم و یک لب و آغوشش، که من تسلیم این پنج به علاوه ی یک تو شدم..
اییناییکه با دل بهشون محرم می شی نه فقط با خطبه ی عقد
این بعضی چیزها که گفتنی و نوشتنی نیست فقط زندگی کردنیه..

______________
*تكرار
**مى دونى من و تو زنده مونديمو به سختى زندگى كرديم.. گذشته، حال و آينده؛ من و تو وارث درديم…تا ميتونى تحمل كن..كه خورشيد اتفاقى نيست…. :heart:

آره خورشيد اتفاقى نيست…اتفاقى نيست