من و نخاع

نمى دونم اين طبيعيه يا نه ولى، اگر من و تو با هم ديدار و ملاقات عاشقانه داريم، من ميخوام الويت دومت باشم. من لازم ميبينم الويت اولت “خودت” باشى…آرزوهات، اهدافت، زندگيت….من ميخوام شاهد پيروزيت بشم.. نذار من عامل حواس پرتيت بشم..بذار من انگيزه ت باشم، بذار الهام بخشت باشم.
و حاميت باشم براى اينكه رشد كنى..

مبينا اومد گفت: دعام براى تو و ن اينه كه امسال بريد خونه شوهر، يكم بعد يه مراجعى اومدن، كه يكى از حفاظ قرآن بودن و تو مسابقات بين المللى هميشه رتبه ميارن…تلفنم زنگ خورد از صحبت هام متوجه شدن كه سرم به خير خيلى شلوغه.. تلفن رو كه قطع كردم خدا قوت بهم گفتن و بعد يكهو گفتن ان شاءالله ازدواجتون! و يه فرزندى بهتون خدا بده مثل خودتون.. خانم و باوقار و خدا دوست… ظهر همون روز همكارم گفتن به طرز عجيبى امسال برات دعا كردم، خصوصاً براى ازدواجت، و بعد گفتن: شايد باورت نشه اما تو رأس دعاهامى حتى ديگه اول براى تو دعا مى كنم و بعد براى ظهور!
وقتى اينو گفتن، يادم اومد ديروز تو نظرسنجى كه انسيه گذاشته بود و گفته بود آرزوتون چيه؟ براش نوشته بودم ظهور امام زمان… و تو ذهنمم اين بود كه با يه دعا و آرزو، براى همه دعا و آرزوى خوب كردم..

__________
*يك ماه بندگى قبول باشه، عيدتون مبارك.

*براى همه دعا كنيم.

ااا چه جالب امروز ٢/٢/٢ هست..

تو که باشی پیش من، خنده به دردا میزنم
حتی اون لحظه که از شکنجه ها جون میکَنم

چقدر ماهيت اميد و اميدوارى چيز عجيبيه
فكر كن!! آدمى توى گذر از پيچ در پيچ زندگى و كوچه پس كوچه هاى نااميدى، چطورى دوام مياره و عبور مى كنه..
اميد يه نيروى خارق العاده و عجيبه در من، انگار به يه منبع انرژى وصل ميشم براى اينكه تاب بيارم.. صبورى كنم تاريكى رو تا برسم به نور… يا حتى نرسم به نور! صبورى كنم مسير رو بى اينكه مقصدى باشه…
يه چيزى رو كه ديگه مطمئن شدم و تو دلم به خودم مى گم اينه كه : براى اينكه ته همه ى اميدوارى ها، نخوره تو ذوقم؛ هم مسيرهاى مختلف رو امتحان كنم، هم خودم رو براى كوچه پس كوچه هاى نااميدى آماده كنم هم بدونم هميشه قرار نيست به نور برسم…

_____________

*خدايا به خاطر نعمت سلامتى و اميد ازت بينهايت ممنونم
* تو اميد منى خداى مهربونم

يه برنامه دارم روى گوشيم كه هر روز اين نوتيف رو ميده “سه چيز كه امروز خداوند رو براش شكر گزارى كردى رو بنويس”
گاهى شكر كردن براى نعمت دستاهام رو بايد هزار بار در روز به جا بيارم…
نمى تونم براتون توصيف كنم نعمت دستها رو، ولى تا مى تونيد براى اين دستهايى كه دارين خدا رو شكر كنيد
من جاى يه بار، هزار بار خدا رو شكر مى كنم و جاى سه چيز، سه ميليون نعمت، فقط و فقط از طريق اين دستها؛ كه نصيبم شده مياد تو ذهنم ..

مشغول خوندن زندگينامه ى يه دختر خانومى بودم كه خونوادگى از ايران به صورت زمينى و غيرقانونى (با قاچاق بر) به سمت اروپا رفته بودن و الان تو يكى از كشورهاى اروپا ٧-٨ سالى هست زندگى مى كنن..
يه قسمت از سفرنامه خيلى فكرمو مشغول كرد..كجاش؟ الان مى گم
وقتى از تركيه به سمت يونان حركت مى كردن.. قاچاق بر ٤٠ نفر رو سوار قايق بادى مى كنه و موتور قايق بادى رو روشن مى كنه و ميزنه به دل دريا، يكم كه از دريا فاصله مى گيره فرمون موتور رو ميسپاره دست يه بنده خدايى و بهشون مى گه ٤٠ دقيقه تا يونان فاصله داريد..و خودش مى پره تو آب و به سمت ساحل مى ره..
قايق نيم ساعتى حركت مى كنه اما خبرى از يونان نيست و هيچ خشكى نمى بينن.. رفته رفته قايق بادى تا زانو پر آب ميشه و موتور قايق هم از كار ميوفته.. براى اينكه موتور رو دوباره به كار بندازن، اينقدر باش ور مى رن تا موتور دسته ش مى شكنه و اميدشون نااميد ميشه.. براى اينكه از غرق شدن جلوگيرى كنن تصميم مى گيرن تا كوله پشتى هاشون رو بندازن تو آب..
دقيقاً اين جاش خيلى فكرمو مشغول كرد… اولا براى يه همچين رفتنى توى كوله چى جمع كرده بودن؟ اصلا شدنى هست كه آدم همه زندگيش رو توى يه كوله جمع كنه؟ و بعد اون لحظه درست همون لحظه ايى كه قيد اون كوله كه همه و همه ى زندگى و خاطراتشون بود رو زدن و جلوى چشماى خودشون انداختن توى دريا به چى فكر مى كردن؟ بعدش چطور؟
به اين فكر كردم من اگر بودم چى مى گذاشتم تو كوله م؟ آيا مى تونستم از كوله م بگذرم؟ منى كه عاشق جزييات و ريز به ريز خاطراتم.. كوله ى من احتمالاً از نظر وسايلى كه توش بود بيخودترين به نظر مى اومد و زودتر از همه بايد مينداختمش اما مطمئناً از نظر عشق و خاطران متفاوت ترين بود..
به مرگ فكر كردم به روزى كه مى ريم از اين دنيا و كوله بايد جمع كرده باشيم ياد روزى كه بارِ كوله مون ديگه مادى نيست و همه ى كوله مون معنويه… و اينكه شايد كوله ى معنويمون رو قبل از مرگ با دستاى خودمون بندازيم دور..!! اون وقت چيكار كنيم؟ بعد از اين همه زندگى دست خالى بريم پيش خدا؟ چقدر بايد مراقب كوله ى معنويمون باشيم… و هزاران هزار فكر ديگه..

————-
*دكتر نرگس گفتن: شب هاى قدر، شب هاى تفكر هستند. تفكر در مورد اينكه چطور مى تونيم تقديراتى رو كه كسب كرديم؛ تغيير بديم و سبك زندگى خودمون رو مطابق آرزوهامون اصلاح كنيم.

* بايد تا آخر دنيا فكر كنم….

امروز همكارم رفت مشهد، بين اتاق من و اون يه ديوار چوبى هست…قبل از اينكه در اتاقمو قفل كنم و برم خونه.. از پشت در چوبى صداش كردم و گفتم: نگيننننن… از اتاقش اومد تو اتاقم …گفتم مشهدى خانم بيا بيا تو بغلم ببينم..چشماش و پوستش پر از خنده بود.. از در اتاق تا پشت ميزم يه راست دويد به سمتم و پريد تو بغلم و همو محكم بغل كرديم..
بش گفتم تا رسيدى به امام رضا بگو اين دختر بى لياقت رو دريابين. بگو كه دلم براشون يه ذره شده… دعام كنياااااا دعاى مخصوص..
خيلى بى لياقت شدم..
البته دلم هر روز هر روز پيش شماست آقا جونِ رئوفِ من :heart:

_____________
* من هستم، به من بگو تموم دردهاتو……

* كاش همه جاى دنيا حرم بود، كاش همه ى آدماى دنيا، آدماى توى حرم بودن…

بعد از مدت ها رفتم كلاس قرآن، توى راه كلاس قرآن يه مسير پر از قاصدك و گلهاى ريز زرد و صورتى و سفيد هست.. فواره روشن بود و آب مى پاشيد بهشون و آفتاب كه مى خورد قاصدك ها برق مى زدن و نقره ايى به نظر مى رسيدن.. هر چقدر از زيباييش بگم كم گفتم…
به كلاس قرآن كه رسيديم، چند دقيقه بعد يكى از دوستانم كه برام يه دسته گل چيده بود..اورد بهم داد من پروانه ايى طور قرآن رو باز كردم و كلام مهربون تو رو گوش دادم و با تموم وجود حس خوب داشتم…

خدايا خيلى خيلى خيلى شكرت

چون دوستت دارم
راهى پيدا خواهم كرد
تا نور زندگى تو باشم
حتى اگر در تاريكترين و دلگيرترين حال خود باشم.

امضاء

هيچكس نبود، خدا بود.
هيچكس هم نباشه، خدا هست.

وقتى كه بيمارى مزمن و هميشگى دارى، انگار خجالت مى كشى ديگه بگى درد دارم و فلان و فلان و فلان و يا همش مى خواى رعايت حال اطرافيان رو بكنى…فقط يه موقع هايى ممكن دردت رو ابراز كنى اونم وقتى كه جونت داره به لبت مى رسه… وقتى كسى كه بيمارى مزمن داره بهتون مى گه درد داره.. دريابيدش چون اون خيلى تحمل كرده، صبورى كرده تا يه وقت مزاحمت نشه ولى حالا كه گفته حتما دردش فراتر از صبرها بوده و به كمكت نياز داره…حتى اگر زمان بين دو ابراز دردش يك دقيقه باشه… يك دقيقه صبورى درد شديد خيلى سخته…

______________

*امروز ميلاد كريم اهل بيت عليهم سلام، امام حسن مجتبى (ع) هست…الهى كه از دستان سخاوتمندشون بهترينا رو عيدى بگيرين……

اين مسير روياء تا رسيدن و نرسيدن بهش، مسير جذابيه..
درگير شدن با رويات، فكر كردن بهش، صحبت كردن در موردش، جستجوى تصاوير مربوط بهش، همه خيلى لذت بخش هست..
نتيجه رو كارى ندارم، ولى اون مسير پر از شوق زندگى هست…

___________
* مى دونم شايد بيهوده به نظر بياد وقتى به نتيجه فكر نكنى يا گزينه ى نرسيدن رو تصور كنى… ولى اين تنها كارى هست كه از دست من بر مياد…رفتن تو دل مسير..تلاش و سعى بر لذت از مسير و توكل

*خداى مهربونم، پناه اول و آخرم تويى :heart:

سلام و دعا
خیر و برکت باشه در تمام لحظات زندگی..